Een nieuw idee voor mijn blog ontstond spontaan door even na te denken over mijn leven met post covid. Ik heb heel mijn leven even moeten omgooien. Een paar stappen terug moeten nemen. Ik voelde mij opeens na een corona infectie 85 jaar oud. Alles ging ook even wat trager. Daar moest ik wel even aanwennen. Nog steeds is het eigenlijk een aanpassing. Daarom wil ik hier over schrijven in een wekelijkse column.
Het is geen negatieve column maar eerder iets positiefs.
Heel ons leven moeten we alles sneller doen, meer dingen tegelijkertijd doen en er zoveel mogelijk uithalen. Maar wat als dat opeens niet meer kan? Ik moest anders beginnen denken. Na de infectie was ik echt ziek. Ik voelde mij slecht, down en opeens alleen. Je zit 11 dagen in isolatie zonder familie, vrienden en mijn vriend. Gelukkig had ik mijn trouwe viervoeter. Dat maakte het net wat dragelijker. Na die 11 dagen, was ik nog steeds aan het hoesten. Mijn hartslag was te hoog bij inspanning en rust. Hijgen bij de minste inspanning, benauwd gevoel, te lang staan is een ramp en oververmoeid. Nu nog steeds heb ik klachten.
Ik voelde mij een traag oud vrouwtje. Mijn leven moest anders. Heel veel onderzoeken kwamen er aan te pas. Waardoor ik ook angstig werd. Ik voelde mij onbegrepen, net een science project waar ze niks van kennen. Uiteindelijk is de diagnose toch post covid. Daar sta je dan als 35 jarige jonge vrouw. Dat deed mij iets beseffen. Ik moest mijn leven veranderen. Dat moest ik zelf doen. Niemand kan het voor je doen. Jij alleen kan veranderen en heel veel gas terug nemen.
Veranderen is iets goeds doen voor je zelf.
Het is niet altijd simpel om je leven te veranderen. Maar als je wilt lukt het je wel. Je aanpassen naar wat je wel kan geeft je veel meer rust in je hoofd. Ik ben een persoon die niet houd van verandering. Maar als ik heel eerlijk ben had ik gewoon geen keuze. Ik moest dit doen voor mij zelf en dat is iets goeds. Alleen zag ik dat in het begin niet zo. Ik had hulp nodig. Want iets aan je zelf veranderen is moeilijk. Ik kreeg de hulp van een psycholoog. Daar schaam ik mij niet voor en kom er eerlijk vooruit. Het is verdomme heel moeilijk om opeens te aanvaarden dat je veel dingen niet meer kan. Ik was ongelukkig, boos, down en heel onzeker. Ik kon het geen plaats geven. Het voelde voor mij dat corona mijn leven had verpest. Maar de psycholoog leerde mij anders denken. Nee corona heeft mij niet verpest ze heeft mij geleerd om rustiger aan te doen in het leven. Ik kijk nu naar wat ik wel nog kan.
Ik geniet nu van korte wandelingen. Regelmatig moet ik stoppen en even gaan zitten. Alleen zo kan ik wandelen. In het begin voelde het raar om even te stoppen. Ik was het ook niet gewoon. Nu luister ik naar mijn lichaam. Moet ik rusten dan rust ik. Wil ik even slapen dan slaap ik. Je hebt maar één lichaam.
Even aan je zelf denken.
Je zelf even als prioriteit stellen is zo belangrijk in het leven. Even aan je zelf werken om te genezen. Ik ga er ook vanuit dat post covid een revalidatie proces is dat tijd nodig heeft. Ik geef niet op en als jij het hebt moet je ook niet opgeven. Maar vechten en doen wat we wel kunnen. Stilletjes aan komt het goed daar geloof ik in.
Hoe ga jij om met post covid?
13 Reacties
Wat vervelend dat je nog steeds zo’n last hebt van de naweeën! Ik heb het zelf 3x gehad waarvan 1x tijdens de zwangerschap. Dat laatste vond ik doodeng. Het is gelukkig goed afgelopen en ik heb geen last van naweeën. Hopelijk voel je je snel weer de oude. Beterschap!
Ik heb geen nablijvende klachten gehad, maar het lijkt me erg moeilijk om te accepteren. Goed dat je er open over bent! Ik heb NAH, energie te kort dus ik kan me alles bij je aanpassingen voorstellen, en dat zijn er in de praktijk veel weet ik uit ervaring.
Ikzelf heb geen corona gehad maar wel mensen in de familie. Zo heeft mijn schoonvader het echt erg te pakken gehad en ik was ontzettend ongerust. Ja sommige zaken in ons leven verplichten ons om gas terug te nemen. Dat heb ik ook ondervonden. Maar ik ben nu wel ontzettend blij met het mooie evenwicht dat ik heb gevonden.
Ik heb geen covid gehad, al twijfelde mijn arts laatst of ik het misschien ongemerkt had gehad omdat ik typische long covid klachten schijn te hebben – o.a. wat jij aangeeft, die snelle hartslag in rust en moe bij het minste geringste. Maar ik denk dat jij er goed in zit, qua mindset. Verandering is geen stap achteruit, dat is alleen maar positief. Je moet nu meer aan jezelf denken en dat is nooit slecht. Wat de lichamelijke dingen betreft, neem je tijd, raak niet gefrustreerd, het leven van een 85 jarige heeft ook mooie kanten 😉
Vervelend joh dat je er zulke klachten aan hebt overgehouden. Je hoort het toch wel vaak bij relatief jonge mensen, een collega van mij, 28 jaar, komt er ook niet echt bovenop en heeft echt stappen terug moeten zetten om vanuit daar weer een beetje op te kunnen bouwen, maar het is geen gemakkelijk proces. Zeker ook omdat de omgeving er soms weinig begrip voor heeft.
inderdaad net wat je zegt, heel weinig begrip. Dat is de maatschappij waarin we leven.
Ik heb nog nooit corona gehad, maar een nichtje van mij wel. Zij moet steeds fietsen om haar longfunctie weer op peil te krijgen.
oei ja, ook zwaar. Idem hier ik moet ook fietsen, wandelen.
Ik werk in de ouderen revalidatie en ik verzorg regelmatig ouderen met post covid. Zelf heb ik het niet gehad
Dan heb je een heel goed immuunsysteem of geluk.
Wat heftig om te lezen! Vervelend dat je er nog zo’n last van hebt na al die tijd. Ik heb ook twee keer corona gehad, maar heb niet hele opvallende long covid klachten. Vreemde ziekte blijft het…
inderdaad, het is een rare ziekte. Niet zo heel leuk.
Hoi Sanne, ik weet niet of je dit nog leest, maar ik vind het heel knap dat je uiteindelijk zo goed met je klachten om hebt leren gaan. Zelf zit ik op dit moment al bijna twee jaar thuis met post Covid, met klachten die redelijk overeen lijken te komen met de jouwe; hoewel het erop lijkt dat jouw klachten (gelukkig) minder heftig zijn dan de mijne als ik het zo lees.
Momenteel ben achter in de dertig en getrouwd met de liefste vrouw die ik me kan bedenken. Door post Covid ben ik echter mijn vrijheid, mijn zelfredzaamheid, een deel van mijn inkomen, mijn geliefde baan als pedagogisch medewerker en vooral veel van mijn geluk kwijtgeraakt. Het is erg moeilijk om afscheid te nemen van wie je was, afscheid te nemen van je toekomstdromen en om te accepteren dat je het hier misschien de rest van je leven mee moet doen. Ik voel me schuldig tegenover mijn vrouw, die alles moet oppakken dat ik nu niet meer kan, met wie ik niet meer de leuke dingen kan doen die we voorheen deden en voor wie ik, voor mijn gevoel, niet meer de man kan zijn die voorheen was. Ik kan amper mijn huis verlaten omdat ik extreem snel uitgeput ben en zie mijn familie en vrienden amper nog omdat ik zeer snel overprikkeld raak en zelfs na een paar uur contact vaak dagen moet bijkomen. Tijdens het bijkomen kan ik dan vrijwel niets anders doen dan liggen, slapen en soms eventjes TV kijken tussendoor. En als ik me een paar keer iets teveel fysiek heb ingespannen of teveel ben overprikkeld, krijg ik soms een terugval die maanden kan duren.
Met behulp van verschillende therapeuten heb ik het afgelopen jaar wat meer grip gekregen op mijn klachten, heb ik mijn huidige grenzen beter leren kennen en mijn energie beter leren verdelen. Desondanks zit er amper tot geen verbetering in de ernst van mijn klachten. Momenteel voel ik me depressief omdat ik nog maar zo weinig kan, gestresst vanwege een onzekere (financiële) toekomst en in rouw omdat ik afscheid moet nemen van de oude ik. Van dingen genieten doe ik nog maar zelden en soms heb ik moeite om de zin van alles überhaupt nog in te zien.
Nu weet ik dat een reactie als deze de tekst “zoek hulp!” min of meer uitschreeuwt en dit heb ik dan ook gedaan. Ik vind het ook belangrijk dat mensen beseffen dat het geen schande is als je het even niet meer ziet zitten of de touwtjes niet meer aan elkaar kunt knopen, om welke reden dan ook. Er is voor iedereen in meer or mindere mate hulp beschikbaar.
Dit is voor mij een lang en moeilijk proces, maar ik hoop dat als ik mijn gezondheid niet meer terugkrijg (wat naar alle waarschijnlijkheid het geval is), dat ik in ieder geval beter met mijn huidige situatie om kan leren gaan.
Maar goed, sorry voor deze flinke lap tekst en veel succes en sterkte nog!