Vorige maandag kon je het eerste deel lezen van mijn horror revalidatie. Vandaag vertel ik je deel 2. Op die mooie dag was ik nog steeds bij de tent van het rode kruis. De lucht was nog steeds blauw, de tent nog steeds warm en ik had nog steeds een dikke enkel.
Gelukkig was de ambulance er al snel, ik kreeg een nieuwe brace en één of ander medicijn. Het leek een beetje op vape roken maar dan een medicijn. Ik had dit nog nooit gezien of er van gehoord. Al snel belande ik in de ambulance en was ik op weg naar het ziekenhuis.
Ik belande uiteindelijk op spoed en hier begon het revalideren.
Ik belande al snel op spoed. Daar werden een paar foto’s gemaakt, een vriendelijke verpleger hielp mij toen. Want dat was niet gemakkelijk. Daar ging het echt vlotjes en toen werd ik een kamer binnen gereden met verschillende gordijnen, echt een geelachtige lelijke kleur.
De dokter kwam al snel en zei toen dood leuk je hebt een verstuikte enkel. Ik vroeg toen aan hem: maar moet er dan geen verband rond? Ik kan het terug een beetje spalken zei de dokter. Hij zei ook je kan gewoon naar buiten wandelen. Ik zei dat dit niet ging. Hij gaf mij ook advies binnen de 2 weken ben je terug in orde en je mag er gewoon op stappen. Wist ik veel dat dit advies zo fout was.
We leenden in het ziekenhuis even een rolstoel.
Een kennis van mij, kwam mij al snel halen. Hij vroeg nog hoe moet ik haar naar buiten dragen? Dragen was geen optie in het grote ziekenhuis. Dit ziekenhuis was echt enorm, een groot doolhof, als je er niet bekend bent. Uiteindelijk kregen we gelukkig een rolstoel, die we eigenlijk moesten afgeven aan de receptie in de hal. Maar dat was dus geen optie hoe moest ik dan terug geraken aan de auto? Mijn kennis besloot al snel om de rolstoel tot onder te gebruiken. Ik moest toen wel lachen. Hij ging al snel de auto halen en ik wachtte in de hal in de rolstoel. Toen moest ik nog steeds lachen. Een vriendelijke portier hielp ons om mij in de auto te krijgen. Hij reed de rolstoel ook terug in het ziekenhuis.
De eerste pijnlijke dag van mijn revalidatie.
De dag na die ene donderdag was het vrijdag. Mijn eerste vrije vrijdag in maanden, die helaas niet zo leuk werd. Ik stond op of probeerde toch op te staan. Mijn enkel was nog dikker geworden. Mijn enkel zag er zelfs lelijk blauw uit en enorm dik. Toen belde ik in de ochtend naar de dokter. Rond 17.00u kon ik terecht bij de dokter wat was ik blij. Op 1 voet hinken was namelijk ook geen pretje en viel ik ook nog eens om van de pijn. Ze rade mij aan om krukken te gebruiken en niet te steunen op die voet. Een pijnstiller mocht ik ook innemen. Van dat laatste ben ik eigenlijk geen fan. Moest het niet beter zijn mocht ik maandag terug komen. Je kan het misschien al raden?
Na het weekend hinkte ik terug naar de dokter en de specialist.
Ze bekeek mijn voet en zei toen je voet is nog erger geworden. Ik ga je morgen al doorsturen naar een specialist. Yes dacht ik eindelijk hulp. De dag erna ging ik dood leuk naar de specialist al hinkend met krukken en een rolstoel. Hij bekeek 5 seconden mijn enkel ja echt waar. Ik mocht die zelfde week nog onder de botscan.
Een botscan is echt iets raars…
Een botscan is raar, maar wel enorm handig als je bent geblesseerd. Ik kreeg een vloeistof in gespoten, moest er na heel veel water drinken. Ik vond het maar echt raar en was zelf een beetje misselijk geworden van deze vloeistof. Een paar uur later word er dan opnieuw een botscan gemaakt.

De niet zo leuke uitslag.
Op de botscan zagen ze een enkel breuk. Daardoor was mijn enkel ontzettend dik geworden. De specialist bekeek de scan en gaf mij een te grote bot brace. Hij zei zelfs het is gebroken maar er moet geen gips rond. Dat vond ik zelf ook al zo raar maar ik dacht toen het kan wel geen kwaad. Ik moest de brace 6 weken aanhouden en dan terug op controle komen. Wist ik veel dat dit een verkeerde behandeling was...
Volgende week lees je deel 3 van mijn revalidatie en hoe het nog erger werd. Heb jij ooit zoiets meegemaakt?