Toen ik 30 mei een ongeluk kreeg met mijn voet door een obstakel run. Wist ik niet dat het zo lang ging duren. Ik dacht echt binnen een paar maandjes ben ik terug aan het wandelen. Wat eigenlijk niet gebeurde. Zelf kan ik er eigenlijk niks aan doen. Ik luisterde naar het ziekenhuis, de specialist en dokters. Vandaag neem ik je terug mee naar de afgelopen 8 maanden. Dit is mijn verhaal met ups en downs maar dat hoort bij het revalideren.
Wat heb ik nu precies meegemaakt op al deze maanden?
Dit is mijn verhaal, niet om medelijden te krijgen. Maar om een inspiratie te zijn voor andere mensen. Revalideren is met ups en downs dat hoort er nu eenmaal bij. Vandaag kom je nog meer te weten over mijn revalidatie.
Dit gebeurde er in mei.
De dertigste mei viel ik verkeerd tijdens een obstakel run. Heel dom gebeurd maar dat is bij de meeste ongevallen. Ik kwam eerst terecht op spoed in Leuven. Daar maakten ze foto’s. Maar daar konden ze niet veel zien door de dikte van mijn enkel. Wat normaal is, dus stuurden ze mij naar huis. Dat vond ik niet zo erg. Want ik vind ziekenhuizen niet zo heel leuk. Onderweg naar huis en de 31ste mei werd die enkel alleen maar dikker en viezer. We gingen naar de huisarts maar die kon er ook niet veel aan doen. De enkel was te dik, dus moest ik ijs leggen.
De eerste week van juni werd ik doorverwezen naar de specialist.
Die specialist heeft eigenlijk nooit goed gekeken naar mijn voet. Ik moest onder de botscan. Dan moet je eerst nuchter blijven en een eerste keer onder die scan. Toen werd er een vloeistof in mij gespoten. Door deze vloeistof zien ze dan beter de botten. Dan moet je wel heel veel water drinken. Ik heb nog nooit zoveel water gedronken als toen. Daarna moet je een 2e keer onder de scan. Het verdikt was toen dat ik een enkel breuk had. De specialist keek toen maar een paar seconden naar mijn voet. Geen gips wel een loopbot. Wat ik nog steeds zo raar vind. Want ik kon er niet op gaan. Hij zij na een paar weken probeer je er maar op te gaan. Ik moest deze bot een 6tal weken aanhouden. Wat ik nu nog raarder vind is dat ik ook geen spuitjes kreeg.
Na 4 weken begon mijn voet koud aan te voelen.
Ik belde toen naar een andere dokter. Die ik leerde kennen via kennissen. Want ik kon mijn tenen niet meer bewegen. Je kon er in knijpen en ik voelde het niet. Wat heel raar was, plus die begon ook nog eens blauw/paars en zwart te zien. Echt geen goed teken. Ik moest onmiddellijk van die dokter naar een kinesist. Die kinesist had ik al snel gevonden. Zij zorgde er voor dat ik terug bloeddoorstroming kreeg in mijn voet. Zij raadde mij ook aan om onmiddellijk die bot uit te doen. Dat heb ik toen gedaan. Had ik toen niet geluisterd dan was ik nu mijn voet kwijt geweest.
De voorlaatste week van juli ging ik terug naar de specialist.
Mijn voet zag er nog steeds een beetje vies uit maar al vele minder dan in het begin. De voet voelde nog steeds wel koud aan. Ondertussen was mijn hiel ook wat beter. De specialist keer er 2 minuten naar. Duwde wat aan mijn hiel en toen deed die echt terug pijn. De specialist zei toen dood leuk “volgende week wandel je terug 20km”. Een pittig detail ik kon nog steeds niet gaan zonder krukken. Of steunen op die voet. Ik ben toen ook niet meer geweest naar die specialist.
Dit gebeurde er dan weer in augustus.
Ik moest opnieuw van die ene dokter foto’s laten maken en onder de echo. Omdat mijn voet ook echt pijn deed. Ik kon nog steeds moeilijk gaan. De uitslag van die scan was dan ook niet verrassend de breuk was niet genezen. Maar er was nu ook een ligament gescheurd. Vier weken opnieuw rusten. Ondertussen kreeg ik ook nog eens spuiten in mijn voet. Zeer pijnlijk… Mijn voet zag er toen wel al vele beter uit. Daar was ik ontzettend blij om.
In september kreeg ik mijn laatste spuit en leerde ik stappen met 1 kruk.
Ik ging toen terug opnieuw naar de kinesist. Zij heeft mij echt goed geholpen. Waardoor ik al snel stapte met 1 kruk en daarna zonder krukken. Natuurlijk had ik schrik om te vallen. Maar dat heb ik eigenlijk nu nog steeds. Dat is een kleine drempel waar ik weer moet over stappen.
Oktober, november waren dan weer betere maanden.
Zo kon ik al wat beter stappen. Maar ik had nog steeds pijn aan mijn hiel. De ene dag ging het beter dan de andere. Maar die ene dokter zei toen “het zit tussen je oren”. Dat vond ik zo erg dat ik niet meer ben gegaan. Ik mocht van de huisarts terug gaan werken. Dus dat deed ik ook in december. Ondertussen ging ik ook nog naar de kinesist. Het bewegen van mijn voet was nog steeds moeilijk. Maar de oefeningen deed ik natuurlijk daar en thuis. Want ik wou dat mijn voet beter was.
December was de maand dat ik terug ging werken.
De kinesist waarschuwde mij wel dat ik moest oppassen met mijn hiel en dat mijn voet ook in zakte. Door de schoenen op het werk kreeg ik steeds meer en meer pijn aan mijn hiel. Dus ging ik de 18e december naar de huisarts. Zij geloofde mij onmiddellijk en verwees mij door naar de fysiotherapeut. De fysio zei de 20ste dat mijn hiel vast zat en dat die voet niet goed afrolt. Daardoor heb ik nog steeds pijn. In mijn verlof kon ik af en toe een stukje gaan wandelen. Maar erna moest ik echt een paar uur rusten. Ik kon het wandelen helaas nog steeds niet opbouwen. Soms kon ik maar 700 meter wandelen en andere dagen 2km. Dit kwam echt door mijn voet.Zo moest ik ook kasseien vermijden. Maar mocht ik wel wandelen op asfalt. Ondanks dat ik niet echt kon wandelen genoot ik toch van de natuur.
Deze maand had ik helaas een hevige terugval.
De afgelopen weken ging mijn voet meer en meer achteruit. Ik kon niet meer echt stappen of wandelen. Na 4 uurtjes te werken lag ik dan ook meestal 7 uurtjes in de zetel. De pijn werd steeds erger. De tweede shockwavetherapie had helaas ook niet geholpen. Maar ik probeerde het nog uit te houden tot de 30ste januari. Of tot aan de scan van de 24ste januari. Maar dat is helaas niet gelukt. Vorige maandag zakte ik in één met die voet en ik viel er op. Zo ben ik op spoed beland in Diest. Daar hebben ze mij echt goed geholpen. Maar nu lig ik dus in het gips en tel ik de dagen af naar de 30ste januari. Dan mag het gips er af. Ik ben dan ook benieuwd wat ze gaan doen met mijn voet.
De terugval is nu eenmaal gebeurd daar kan ik helaas niks aan doen. Maar ik hoop dat het nu eindelijk goed komt.
Ik zet mijn verhaal niet online om medelijden te krijgen maar om een inspiratiebron te zijn.
Dit is mijn verhaal, revalideren is iedere dag een challenge. Soms heb je een terugval en soms ga je heel veel stappen voorruit. Nu ik zo terug kijk op al die maanden. Heb ik heel veel complicaties gehad en dat had gemakkelijk vermeden kunnen worden. Maar goed het is nu zo. Voel mij er eigenlijk ook niet negatief over. Ik wil positief blijven voor Diezel. Mijn doel is om terug te kunnen wandelen. Al is het maar 5km dan ben ik al tevreden.
Er over schrijven helpt mij ook om er anders naar te kijken. Ik voel mij nu vele minder down dan vroeger. Nu hoop ik gewoon dat ik binnenkort terug over het wandelen en de natuur kan schrijven. Dat is echt mijn passie.
Wat vind jij van mijn verhaal? Heb je zelf al ooit lang gerevalideerd?
31 Reacties
Je loopt al zo lang ermee. Wat erg steeds niet goed gaat. Je hebt weer terugval. Dit is niet zo best voor jou. Enkel heeft de tijd nodig om te herstellen. Ik had toen ongeluk gehad in de bus. Ik had dubbele gescheurde enkelbanden. En heel zwaar gekneusde ribben. Och dat doet zeer. Ook lang geduurd om te herstellen. Toch goed gegaan. Maar wel uitkijken geblazen. Ik hoop dat wel bij jou goed komt. Ik duim met je mee Sanne. Beterschap gewenst.
Jeetje wel heftig dat als je toen niet geluisterd had, je anders je voet kwijt was geweest!
Zeker weten, dat vergeet ik nooit meer…
Hey,
Ik lees net je verhaal en ik sta versteld ik heb namelijk net volledig het zelfde mee gemaakt.. :/. Wel geen loopbot gekregen maar een gips voor een stressfractuur ondertussen net thuis van spoed mijn voet was gewoon aan het afsterven al voor de 2 de keer op 2 weken tijd.. pff ik hoop dat jij alvast beterschap hebt!
Hey Jasmin. Zo herkenbaar. Ik duim dat het goed komt. Ik kan je aanraden om naar de kinesist te gaan. die zorgen voor een betere doorbloeding. Je mag mij altijd een mailtje sturen. Ondertussen gaat het al wat beter met mij. Ik wens je heel veel beterschap toe. Groetjes Sanne.
Het lijkt me erg naar en frustrerend. Wil je dan ook veel sterkte wensen. Ik hoop dat het snel beter gaat.
Wow jeetje, wat een stom ongelukje wel niet kan veroorzaken. Sterkte met de revalidatie, denken de artsen dat je ooit weer zoiets als een obstacle run zou kunnen doen?
Wat een verhaal zeg en dat zo een ongeluk je zo lang bezig kan houden, hier een heel ander verhaal maar waar ik nog steeds elke dag last van heb. In 2017 kreeg ik knieklachten en na vele revalidatie, fysio bezoeken en orthopeden is nu bekend dat er plekken stuk zijn in mijn knie en banden niet meer goed werken, waardoor ik elke dag met pijn loop, balen als je 45 bent, maar ik maak er het beste van. Ik wandel elke dag om mijn knie sterk te houden en probeer te doen wat ik wil. Ik wens jou heel veel sterkte met revalideren.
Dit is ook vervelen seg. Zeker als je zo jong bent. Kunnen ze daar niks aan doen?
Heftig hoor. Hopelijk gaat het snel de goede kant op.
Jeetje wat een verhaal, veel sterkte
Ik ken het. Anderhalf jaar lang gerevalideerd en toen was ik er nog niet. Ik weet dat je het niet schrijft voor medelijden. Sterkte!
ik kan alleen maar zeggen sterkte 😉
Heftig hoor Sanne, dat gun je niemand! Sterkte gewenst.
Tsjonge je been zit ook echt een heel eind in het verband zeg. Wat vervelend van die terugval ook!
Z’n proces duurt altijd lang hè. Lastig maar het komt goed
Oh jeejte , wat een verhaal. Ik heb zelf heel lang rondgelopen met vocht in mijn knie. ook geen pretje, maar dit lijkt mij veel erger. Hopen dat het snel echt beter gaat.
Wat een heftige tijd moet dit voor je zijn geweest. Ging het langzamerhand iets beter en dan nu weer een hevige terugval. Ik wens je veel sterkte toe met de pijn en ik weet zeker dat je voor velen die ook aan het revalideren zijn een grote bron van inspiratie bent!
Heftig! Ik weet er helaas alles van qua revalideren door een lelijke val. Ik wens je veel sterkte toe!
Heftig hoor. Hopelijk gaat het snel de goede kant op.
Mijn man heeft ook heel lang moeten revalideren na een operatie aan zijn voet – leuk is wat anders 🙂
Heftig. Heel veel sterkte toegewenst. Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt. Mijn knischijf lag uit de kom. Gips verkeerd gezet door het ziekenhuis, daarna is mijn bot verkeerd gegroeid. 1 JAAR in een rolstoel daarna 1 jaar op krukken gelopen. Mijn hele been was zo stijf hij boog niet meer. Niemand kon hier iets aan doen. Fysio, manuele therapie hielpen niet. Accupuntuur niets hielp. Uiteindelijk na veel scans tot de conclusie gekomen dat het bot verkeerd zat hij moest onder narcose worden doorbewogen. Na narcose en terugzetten lukte het nog steeds niet makkelijk. Het buigt nu gelukkig wel maar de pijn is niet meer weg. Ik kan niet meer sporten enzo. Revalidatie hielp niet meer. Heb lang gerevalideerd en nog meer pijn gehad. Nu weer opnieuw revalideren.
Wat heftig om te lezen! Aan het begin denk je inderdaad dat je zo herstelt bent… Sterkte!
Je bent zeker niet iemand die zich aanstelt en alleenmaat heel goed dat je dit deelt, om zo ook aan anderen te laten zien hoe de vork in de steel steekt
Heel goed hoe je dit hebt aangepakt en fijn dat je geluisterd hebt en zo je voet hebt kunnen redden!
Jeetje meid! Wat klinkt dat allemaal heftig zeg! gelukkig was je er op tijd bij om dat bot uit te doen. Lijkt me verschrikkelijk om een lichaamsdeel te verliezen.
Heftig wel om te lezen, veel sterkte met het verder revalideren
Dat is wel heftig hoor, dat wens je niemand toe. Sterkte met je revalidatie en succes
Je bent in de beginperiode slecht behandeld lange revalidatie moet best lastig zijn moed houden het komt uiteindelijk wel goed
Wat een lul van een specialist ook. Kun je geen second opinion aanvragen elders?
Wat een verhaal. Ik wens je veel sterkte met de revalidatie