In een nieuwe blogpost vertel ik deze keer wat meer over mij. Mijn blog is natuurlijk een outdoor blog. Maar een dik jaar geleden blogde ik regelmatig over mijn revalidatie. Op een gegeven moment ben ik daar mee gestopt door een terugval, toen ik helaas in het gips belandde. De terugval is een jaar geleden. Ondertussen voel ik mij vele beter in mijn vel. Ik heb mijn revalidatie en mijn voet leren aanvaarden. Maar waarom blog ik terug over de revalidatie? Hoe gaat het nu met mij? Dat kom je te weten in deze blogpost.
Revalideren en hoe gaat het nu met mij?
Ik krijg heel veel berichtjes op facebook, mails en ook instagram. Dat vind ik trouwens heel leuk. Net daardoor besloot ik om nog eens een stukje over mijzelf te schrijven en de revalidatie. Je zelf een beetje bloot geven op het internet is niet altijd gemakkelijk. Momenteel gaat het goed met mij. Maar een jaar geleden was dit toch even anders.
In januari 2020 toen ik een terugval had zat ik er even onderdoor.
Ik voelde mij op dat moment heel slecht. Zeven maanden was ik al aan het revalideren. Op eens begon het terug verkeerd te lopen met mijn voet. Ik dacht toen al oh nee dit gaat niet goed. Wat had ik verkeerd gedaan? Honderd vragen stelde ik aan mijzelf. Maar geen antwoord kreeg ik er op. Toen ging ik naar een voetspecialist. Ik moest toen steunzolen dragen. Ik was toen terug een tijdje thuis. Maar toen ging ik terug werken. Moest ik nog harder revalideren. Meer oefeningen doen. Die ik trouwens zelf bedacht voor mijn voet. Ondertussen ging ik mij heel slecht en negatief voelen. Ik voelde mij iedere dag een beetje meer wegglippen.
Ik kon het niet aanvaarden.
Of liever gezegd ik wou het niet aanvaarden. Van een vrolijke persoon ging ik naar een zeer verdrietige persoon. Maar niemand zag dit aan de buitenkant of het viel toch niet op. Als mijn familie dit leest, zullen ze wel schrikken denk ik. Maar zo een zware revalidatie doet toch wel iets met een mens.
In maart 2020 draaide ik de klik om.
Toen het 1 maart was begon ik iets te beseffen. Ik was verkeerd bezig, gaf mijzelf steeds te schuld. Maar toen zette ik een klik om. Ik voelde mij zelf veranderen. Je zelf veranderen duurt wel even hoor. Zoiets heeft tijd nodig en zeker bij een revalidatie.
Tijdens de lockdown in België leerde ik mijzelf terug om positiever te worden in het leven. In maart maakte ik ook voor mijzelf een wandel en oefening schema. Iedere dag oefende ik met mijn voet. In het begin deed het enorm vreselijk veel pijn. Soms kon ik maar 10 minuten stappen en toch was ik heel blij. Met elke prestatie die ik behaalde was ik enorm blij.
Het leren aanvaarden van mijn voet was een proces.
Ik heb echt moeten leren om het te aanvaarden. Revalideren is nooit gemakkelijk. Zo kan ik bijvoorbeeld niet meer hardlopen. Dit deed ik vroeger heel veel. Vooral in de winter liep ik graag. In het begin kwam dit hard aan. Maar nu heb ik het leren aanvaarden. Op een gegeven moment heb ik leren aanvaarden wat ik wel kan. Zo kan ik al terug wandelen en werken. Er zijn nog dingen die ik niet kan zoals op mijn tenen staan, cirkels maken met mijn voet, dansen en nog andere dingen. Die heb je toch niet nodig in het dagelijks leven. Maar hoe gaat het nu met mij? Dat kan je hier onder lezen!
Hoe gaat het nu met mij?
Ik wou deze keer 100% eerlijk zijn op mijn blog. Want dat vind ik zelf enorm belangrijk. Ik heb een tijdje niet geblogd. Nu weten jullie dus ook waarom ik niet blogde. Ik voel mij momenteel heel goed. Zo sta ik positiever in het leven dan vroeger. Soms ben ik wel eens bang om terug te hervallen met mijn voet. Maar dat is blijkbaar normaal.
Elke dag ben ik bezig met mijn voet. De revalidatie was/is zwaar. Maar ik heb echt heel veel geleerd. Er zijn ook dagen bij dat ik veel pijn heb. Ook dit is heel normaal bij een enkel breuk. De pijn heb ik ook leren aanvaarden. Ik ben ook enorm dankbaar dat ik mijn voet nog heb. Dat ik wel nog kan wandelen. Maar dat ik ook terug kan lachen en genieten van het leven is enorm belangrijk. Ja, ik voel mij echt gelukkig. Hoe gaat het met jouw?
6 Reacties
Volgens mij zou mijn verhaal wellicht ongeveer hetzelfde verlopen als bij jou als in dezelfde situatie terecht zou komen. Ik heb 15 jaar geleden een scheenbeenbreuk iets boven de enkel gehad door een ongeval met de koersfiets, maar ik had geluk: het genas snel. Kort na dat ongeval twijfelde ik ook enkele dagen of ik nog wel zou willen fietsen, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Klein bier in vergelijking met jouw situatie dus. Gelukkig ben je er in geslaagd om dit een plaats te geven en terug te genieten van het leven. Dat is al een hele prestatie!
Ik voel me zelf ook goed in mijn vel, er zijn genoeg redenen om zin in het leven te hebben 🙂
Hey Mark dankjewel voor je reactie. Maar uiteindelijk is alles goed gekomen of niet?
Het is helemaal goed gekomen 🙂 Alleen wat littekens op de knie van de operatie en een kleine verdikking van het bot op de plaats van de breuk, maar ik heb op geen enkele manier een beperking meer door dit ongeval.
Ook in de periode met krukken was ik gewoon gelukkig, want ik verzon op mijn eigen manier wel bezigheden. Huishoudelijke klusjes die ik zittend kon doen (patatten schillen e.d.), geleerd om sudoku’s op te lossen, lezen, genieten van buiten (het was in de zomer), … Mijn ma zei dat ik een gemakkelijke patiënt was.
Wat knap dat je de knop kon omdraaien, in plaats te accepteren dat het zo is. En een knop is het niet, was het maar zo. Ik weet hoe moeilijk het is.
Dag Sanne,
Toevallig je wandelblog ontdekt en daarmee ook je wedervaren mbt je voet. Zelf gelukkig nooit meegemaakt maar een vriendin is ooit wel aan een paar operaties ontsnapt nadat een andere specialist met een op maat gemaakte brace afgekomen was. Moraal: luister naar je lichaam en aanvaard nooit dat iemand je iets zegt wat hier niet mee strookt. Voor de rest moet je geluk hebben om bij de juiste specialist te belanden. Die bestaan, maar je moet ze weten te vinden. Blijf intussen vooral genieten van de buitenlucht !
Johan
Hey Johan. Dankjewel voor je reactie. Je moet inderdaad veel geluk hebben bij een specialist. Nu geniet ik tegenwoordig dubbel zo hard van een wandeling.