Dit jaar had ik een prachtige bucketlist bedacht. Maar door mijn revalidatie heb ik ze niet kunnen afmaken of er een deel van kunnen doen. Ik heb daarom een nieuwe en leukere bucketlist bedacht. Maar ook een bucketlist waar voor ik geen partner nodig heb. Eentje waarin ik wil groeien als persoon voor mijzelf.
Wat een lange titel voor een dinsdag ochtend. Revalideren is zwaar dat weet normaal gezien iedereen. Alleen die reacties die je krijgt maken het nog zwaarder. Normaal zou je steun moeten krijgen uit je naaste omgeving. Ik moet bekennen dat ik die heel weinig had. Als ik wou praten met iemand moest ik altijd contact zoeken, anders hoorde ik bijna niemand. Dat vond ik heel raar omdat ik voor het ongeluk echt sociaal was. Een zonnetje in huis zo noemde ze mij vaak. Door het ongeluk en door de mensen ben ik enorm veranderd.
Afgelopen zondag was het stralend weer, de weerberichten zeiden natuurlijk weer iets anders. Veel wind, koud en regen. Ik dacht oei, oei dat is weer niet wandelen. Het hele weekend was ik ook verkouden en daar baalde ik van. Maar gisteren scheen het zonnetje heerlijk door mijn raam. Ik was net klaar met onder poetsen en een beetje rusten. Oh wat hunkerde ik weer naar het zonnetje en de prachtige natuur. Ondanks de pijn en mijn verkoudheid besloot ik al snel om te gaan wandelen. Ik wou heel graag 1km wandelen.
Afgelopen zondag ging ik naar een aantal huizen kijken die versierd waren in de gezellige kerstsfeer. Maar ik mocht alleen van mijzelf gaan, als mijn voet (hiel) iets minder pijn deed. Gelukkig voor mij en mijn blog had ik eindelijk wat minder pijn. Een dagje rusten, het voetbadje, de gel hielpads heeft echt deugd gedaan. Dus ik had eindelijk een “mijn geluksdagje”.
Jaren geleden groeide ik op in een prachtig dorp op het platteland. Ik wandelde er graag in de velden met onze honden. Maar dat was toen ik nog thuis woonde bij mijn moeder. Haar huis heeft een prachtig uitzicht in de tuin. Je kijkt helemaal uit op de weien, velden en de natuur. Ik was altijd al een beetje verliefd op het mooie uitzicht en de natuur. Zo was ik ook echt een plattelands meisje. Nu ik in de city woon is dit even wennen.
Vorige maandag kon je het eerste deel lezen van mijn horror revalidatie. Vandaag vertel ik je deel 2. Op die mooie dag was ik nog steeds bij de tent van het rode kruis. De lucht was nog steeds blauw, de tent nog steeds warm en ik had nog steeds een dikke enkel.
Afgelopen dinsdag was het stralend weer, ik had net gedaan met werken. Het zonnetje scheen toen ik naar huis reed. Toen ik thuis kwam moest ik wel even rusten, meestal val ik dan ook in slaap. Mijn voet en de pijn kost toch heel wat energie. Maar ik voelde het zonnetje schijnen op mijn hoofd en ik had echt zin om een blokje om te wandelen.