Afgelopen maandag was het mistig weer, ik stapte uit mijn bed. Ik zakte door mijn voet, kon mijn evenwicht niet houden en plots viel ik er op. Toen voelde ik terug een pijnscheut aan mijn enkel. Dit was echt geen goed teken. Elke stap dat ik met mijn linker voet zette deed ontzettend veel pijn. In paniek belde ik naar mijn moeder. We reden al snel verder naar spoed. Daar kreeg ik een open gips. Maar het hele verhaal kan je hier onder lezen.

Vorige maandag had ik een afspraak bij de fysio dokter. Deze afspraak was al een paar weken gepland. Het was de 2e keer dat ik naar deze fysio geneesheer ging. Oh wat had ik zenuwen voor deze afspraak. De nacht er voor had ik ook al bijna niks geslapen. Je kan je misschien al voorstellen dat ik ontzettend zenuwachtig en moe was. Maandag rond 12.40u was het dan het eindelijk zo ver.

Zeven maanden geleden heb ik een ongeval gehad. Ik weet het nog heel goed alsof het gisteren was, zoiets vergeet je niet. Die dag zal ik ooit wel vergeten. Ondertussen zijn we 7 maanden verder en 1 week. Zoals je al weet is revalideren ook met een stap voorruit en dan er soms 2 achteruit. Je kan dat helaas zelf niet beslissen. Bij mij hangt het echt van dag tot dag af. Ik vind het soms zwaar. Maar opgeven staat zeker niet in mijn woordenboek. Hoe gaat het nu met revalideren? Wat is er ondertussen allemaal gebeurd?