Afgelopen zondag ging ik naar een aantal huizen kijken die versierd waren in de gezellige kerstsfeer. Maar ik mocht alleen van mijzelf gaan, als mijn voet (hiel) iets minder pijn deed. Gelukkig voor mij en mijn blog had ik eindelijk wat minder pijn. Een dagje rusten, het voetbadje, de gel hielpads heeft echt deugd gedaan. Dus ik had eindelijk een “mijn geluksdagje”.
Jaren geleden groeide ik op in een prachtig dorp op het platteland. Ik wandelde er graag in de velden met onze honden. Maar dat was toen ik nog thuis woonde bij mijn moeder. Haar huis heeft een prachtig uitzicht in de tuin. Je kijkt helemaal uit op de weien, velden en de natuur. Ik was altijd al een beetje verliefd op het mooie uitzicht en de natuur. Zo was ik ook echt een plattelands meisje. Nu ik in de city woon is dit even wennen.
Vorige maandag kon je het eerste deel lezen van mijn horror revalidatie. Vandaag vertel ik je deel 2. Op die mooie dag was ik nog steeds bij de tent van het rode kruis. De lucht was nog steeds blauw, de tent nog steeds warm en ik had nog steeds een dikke enkel.
Afgelopen dinsdag was het stralend weer, ik had net gedaan met werken. Het zonnetje scheen toen ik naar huis reed. Toen ik thuis kwam moest ik wel even rusten, meestal val ik dan ook in slaap. Mijn voet en de pijn kost toch heel wat energie. Maar ik voelde het zonnetje schijnen op mijn hoofd en ik had echt zin om een blokje om te wandelen.
Eind mei op een stralende lente dag deed ik mee aan een hindernis parcour. Alles zat mij goed mee, de lucht was blauw, mijn outfit was perfect om te lopen en mijn haar zat eens perfect. Rond 15.00u startte we aan het hindernisparcour. Ik was er echt klaar voor, deed luchtig mee aan de opwarming. Als je het een echte opwarming kan noemen, was meer dansen.