Op mijn blog wil ik het taboe doorbreken van praten over revalideren. Revalideren is niet erg, je hoeft je er voor niet te schamen. Het hoort bij het leven. Iedereen kan te maken krijgen met een revalidatie. Vandaag wil ik dit taboe doorbreken door er over te bloggen.
Ik ben juist fier op mijzelf!
Hoe ver ik ben gekomen door er over te babbelen, niet op te geven en juist door te zetten. Iedereen zou juist fier moeten zijn. Elke stap die je zet is een nieuwe overwinning. Ik weet nog dat ik opeens 1km kon wandelen en nu zit ik al aan 15,50km. Opgeven stond nooit in mijn woordenboek maar eerder vechten er voor gaan en uiteindelijk winnen. Ik heb ook mijn negatieve momentjes gehad toen ik het niet meer zag zitten. Zo zag ik het op momenten echt niet meer zitten. Maar ik bleef vechten voor mijzelf. Mijn doel was ook dat ik terug kon wandelen. Ik had nooit verwacht dat ik terug 15km zou kunnen wandelen. Dat is een prestatie voor mijzelf. Ook jij kan je doel bereiken door positief te blijven en er voor te gaan.
Mijn verhaal kan je hieronder nog eens lezen:
Eind mei in 2019 deed ik mee met een obstakel run. Eerst was het heel leuk. Ik maakte heel veel plezier met een paar mensen. Maar toen moest ik een obstakel over, een sprong zorgde voor veel ellende. Ik sprong in het zand en hoorde iets kraken. Als je een bot hoort kraken weet je gewoon dat het gebroken is. Ik kon niet meer stappen en zakte gewoon in één. Zoveel mensen keken mij aan en ik krijste van de pijn. Nog nooit had ik zoveel pijn gehad. En ja ik heb een hoge pijngrens. Al snel hielp het rode kruis mij, de ambulance vervoerde mij uiteindelijk naar het ziekenhuis. Er werden foto’s gemaakt. Maar daar zagen ze niks op omdat de enkel heel dik was. Toen zeiden ze ga maar naar huis. Ik zei toen “tja zal niet lukken zonder krukken of een rolstoel”. Maar die kreeg ik dus niet. Uiteindelijk besloot mijn ex date om een rolstoel te lenen van het ziekenhuis. We hebben deze natuurlijk terug gegeven. Maar toen was de pret nog niet gedaan. De dag erna werd het erger. Ik verdroeg nog geen laken rond mijn voet. Alleen een kussen onder mijn voet leggen hielp enorm. Dat is helaas nog steeds mijn slaap gewoonte. Zonder dat kussen slaap ik slecht.
De dag na mijn val ging ik naar de dokter.
Ik heb nog steeds spijt dat ik niet gegaan ben naar spoed. Daar hadden ze mij beter kunnen helpen. Mijn dokter zei wacht het weekend even af. Toen werd het helaas nog erger maar daar kon zij ook niks aan doen. De enkel zag er toen nog dikker uit. Ze stuurde mij naar een specialist. En daar liep het helaas mis. De specialist gaf mij een enkel bot mee. Binnen een paar weken ben je terug aan het lopen zei hij. 4 weken later voelde ik mijn voet niet meer. Je kon er aan kietelen en ik voelde niks. Mijn moeder kneep er in en ik voelde niks. De voet zag er verschrikkelijk uit. Zwart/blauw en ijskoud, dat was geen goed teken. Ik kreeg gelukkig een nummer van een sportarts. Deze dokter keek naar mijn voet en zei onmiddellijk starten met kini. Je bent je voet aan het verliezen. Mijn voet was op dat moment al aan het afsterven. Ik kreeg geen doorbloeding meer. De kini moest zorgen voor de doorbloeding. In het begin was dit echt een ramp. De voet beschermde zich zelf. Ze moest 20 minuten masseren, eer ze iets kon doen met de voet. Na heel lang revalideren kon ik terug een beetje stappen en nu kan ik echt wandelen. Eigenlijk is mijn verhaal nog vele langer. Zo kreeg ik spuiten in mijn voet. Regelmatig terug een val, verloor ik vrienden en was er nog meer drama aan de hand. Maar sommige gebeurtenissen bewaar ik liever voor mijn boek.
Ups en downs in slechtere periodes.
Er zijn momenten dat ik helemaal geen pijn heb aan mijn voet. In andere periodes zoals nu vandaag bijvoorbeeld met de wind heb ik terug last aan mijn enkel. Koud water is voor mij echt een hel. Dan verstijfd mijn voet en loop ik mank. Of een koude omgeving is ook niet leuk. Ik hoop dat het deze winter anders gaat zijn. Maar als het niet zo is dan is het ook oké. Vroeger schaamde ik mij als ik weer mank liep. Maar nu denk ik ze moeten mij maar zo aanvaarden. Als ik ooit terug een vriend heb moet hij dit maar aanvaarden. Zo niet dan heeft hij pech. Ik zeg altijd het maakt mij een beetje uniek.
Mijn verhaal in een boek.
Ik wil ook niet alles vertellen op mijn blog. Omdat ik ook nog een paar dingen wil bijhouden voor in mijn boek. Mensen die mij kennen gaan verbaasd zijn. Het boek bevat zoveel drama over mijn revalidatie dat het gewoon moet geschreven worden. Er zullen mensen zijn die medelijden hebben. Die mijn raar gaan aankijken. Maar ik wil gewoon laten zien dat ik fier ben op mijzelf. Dat je kan bereiken wat je wilt als je maar hard genoeg vecht. Plus ik wil het taboe doorbreken over zwijgen over een revalidatie. Soms krijg ik ook negatieve reacties. Dan ben ik even in shock. Maar dan kan ik het gelukkig loslaten. Mensen denken soms dat ik aandacht nodig heb. Maar dat is eigenlijk helemaal niet waar. Ik wil opkomen voor iedereen die revalideert in een moeilijke periode. Andere mensen een kracht geven om toch door te zetten.
Ik wens jou veel kracht en moed toe. Ook jij kan positief blijven en zeker niet opgeven.
6 Reacties
Hoi Sanne, bedankt om je verhaal te delen.
Ikzelf ben eveneens reeds1 jaar aan het revalideren na een verkeerde operatie van een specialist. Heb eveneens een sportarts onder de arm genomen. Kon geen 100 m stappen. Zit nu aan 4 km, zij het in blokjes van 200 en 400 m. We blijven hopen om terug de bergen in te kunnen.
Hoi Patrick, bedankt voor je reactie. Wat verschrikkelijk. Helpt de sportarts? Als je een coach zoekt voor het wandelen op te bouwen, mag je mij altijd contacteren. En niet opgeven hé. 4km is al beter dan niets.
Pff wat een ervaring! Dat wenst ge niemand toe.. Moedig dat je dit deelt, mooi dat je dit bespreekbaar wilt maken. Ik ben alvast benieuwd naar dat boek ook!
Take care 🙂
Ik word hier helemaal stil van. Wat een naar verhaal over je voet. Maar wat goed dat je zo op de goede weg bent. Natuurlijk mag jij fier zijn op jezelf!
Mijn man heeft een aantal jaar terug zijn kruisband gescheurd in zijn knie. Hij had ook een lange revalidatie en deed mee met een wetenschappelijk onderzoek, de ene helft kreeg een hersteloperatie en de andere helft kreeg alleen fysiotherapie. Mijn man zat in de laatste groep. Hij kan bijna alles weer, maar heeft helaas het voetballen op moeten geven.
Ik ben heel benieuwd naar jouw boek. Heel veel sterkte met je verdere revalidatie.
Dag Sanne, ik volg je al een tijdje op FB, mooie foto’s en wandelingen. Je hebt veel miserie gekend en het was kantje boordje met je voet.
Gelukkig ben je optimistisch en een super kranige jonge dame die van het leven houdt.
Persoonlijk ken ik je niet maar ben overtuigd van je doorzettingsvermogen en je kijk op het leven wat voor velen niet gemakkelijk is om er over te (kunnen) praten.
Niet alleen mentaal maar ook in deze bizarre tijden psychische problemen bij vele mensen.
Ik kijk uit naar je boek en uiteraard uw signeersessie.
Het ga je goed en misschien komen we elkaar wel eens tegen op een wandeling of terrasje. Nog heel veel levensvreugde, geniet ervan.
Het allerbeste, Johny.
Hoi Sanne, proficiat met je inzet alvast. Weet zelf wat het is om maar met moeite 100 meter te kunnen wandelen.
Veel mensen (ook dokters) begrijpen dit niet en gaan maar ervan uit dat het een depressie of burn out is. Ben voor mijn gezondheid blijven vechten dat er altijd iets meer was dan gewoon een ziekte.
Uiteindelijk heeft het 7 jaar geduurd eer je de juiste mens vind die het niet ziet als een burn-out of depressie en bereid is om te helpen. En zo ben ik uiteindelijk in het UZ Leuven binnen geraakt (wachttijden zijn gewoon verschrikkelijk lang). En dan heeft het nog 2 jaar geduurd eer ze het vonden dat ik een verzwakte hartspier had . Maar nu kwam het probleem niet alleen van mijn hart door ook van wat er dagelijks op het bord lag. Ondertussen een heel zoektocht geweest naar gezonde voeding en die vind je eigenlijk alleen als je die zelf bereid.
Dus ben al 5 jaar veel beter sinds ze mijn probleem gevonden hebben maar moet ook nog alle dagen de moeite doen om mijn levenstijl qua voeding te houden. En krijg nu zelf lovende woorden van de professor uit UZ Leuven.
En mensen praten maar op zonder de oorzaak te kennen zou mij daar niks van aantrekken en die zo door zoals je bezig bent. Je bent een positief persoon en je verhaal raakt de mensen.