Ik was zo blij toen ik eindelijk 2km kon wandelen.

Op 24 december plaatste ik op mijn blog mijn bucketlist. Die was net een beetje anders dan een gewone bucketlist. Zo stond er onder andere heel veel op rond mijn revalidatie. Wat voor mij eigenlijk heel normaal is. Mijn revalidatie is zo ontzettend belangrijk voor mijzelf. Ik wil vooral terug kunnen wandelen en werken zonder pijn. Iedere dag is vaak een challenge met ups en downs. Dat kan gebeuren want dat hoort bij revalideren. Onlangs kon ik al 1 doel van mijn bucketlist afvinken. Dat doel was dat ik blij was dat ik 2km kon wandelen.

Onlangs was ik zo blij toen ik 2km kon wandelen op asfalt.

Ik kan dat gevoel niet goed omschrijven. Zo moest ik lachen en huilen tegelijkertijd. Het is een heel apart gevoel. Want toen ik in augustus 2019 terug leerde stappen was dat ook een heel raar gevoel. Ik stapte in augustus toen wel nog met 2 krukken. In september ging ik dan naar 1 kruk. In oktober had ik helemaal dan geen kruk meer nodig. Maar ik ben er nog niet hoor en zeker niet pijn vrij. Mijn voet rolt niet zoals een normale voet af. Binnenkort moet ik terug onder de scan. Ik ben er wel benieuwd naar hoor en er enorm zenuwachtig voor. Ondertussen doe ik ook nog mijn fysieke job, zwaar als je voet nog pijn doet.

Maar wat was ik blij dat ik 2km kon wandelen.

Onlangs deed ik het rolwagenpad in Gerhagen, Tessenderlo. Op het einde zag ik op mijn sporthorloge dat ik netjes over de 2km zat. Ik zat zelfs bijna aan 2,50km. Toen was ik ongelofelijk blij, de hele weg naar huis zong ik mee met de radio. Gebeurt wel vaker hoor in de auto. Maar nu zong ik vrolijk mee met de autoradio. Wel een beetje vals. Toen ik thuis kwam belde ik onmiddellijk mijn moeder. Zij vond het maar raar dat ik belde. Maar als je bijna je voet kwijt was, niet meer kon stappen, terug moest leren stappen. Dan ben je ontzettend blij als je een nieuwe mijlpaal behaald. Ondertussen zijn we maanden verder en kon ik in december eindelijk 2km wandelen in mijn verlof. Ik heb daar toen echt van genoten.

Iets kunnen afstrepen van mijn bucketlist vind ik zalig.

Dat geeft mij echt een super gevoel. Ik zou in de lucht willen springen maar dat mag ik niet. Dus liep ik toen maar rond met een prachtige glimlach op mijn gezicht. Die uitstraling zie je tegenwoordig terug op al mijn nieuwe foto’s. Ik ben zeker geen opgever. Want ik heb maar 1 doel verder revalideren voor Diezel. Zodat we samen terug lange wandelingen kunnen maken. 1 doel bereikt nog 10 te gaan. Denk jij dat het mij gaat lukken?