1km wandelen hoera het is eindelijk gelukt.

Afgelopen zondag was het stralend weer, de weerberichten zeiden natuurlijk weer iets anders. Veel wind, koud en regen. Ik dacht oei, oei dat is weer niet wandelen. Het hele weekend was ik ook verkouden en daar baalde ik van. Maar gisteren scheen het zonnetje heerlijk door mijn raam. Ik was net klaar met onder poetsen en een beetje rusten. Oh wat hunkerde ik weer naar het zonnetje en de prachtige natuur. Ondanks de pijn en mijn verkoudheid besloot ik al snel om te gaan wandelen. Ik wou heel graag 1km wandelen.

1km wandelen eindelijk is het gelukt.

Vorige week ging ik ook wandelen toen het goed weer was. Maar ik kon niet verder wandelen dan 810 meter. Ik schreef hier over ook een artikel. Dat artikel kan je hier nalezen. Ik probeer zoveel mogelijk te schrijven over mijn revalidatie. Maar ook over hoe ik het wandelen terug opbouw. Wandelen moet je altijd opbouwen en heel veel mensen vergeten dat wel eens. Als je het wandelen niet opbouwt dan krijg je last van je voeten, hielen, enkel of je benen. Daarom goed opbouwen is zeer belangrijk.

Ik ga nu ook niet meer zo dikwijls wandelen als vroeger. Zo ga ik vooral wandelen als ik het aan kan met mijn voet, hiel en enkel. Heb ik niet zoveel pijn? Dan is het een ideale dag voor mij om te wandelen. Zo heb ik al geleerd dat ik voorlopig niet moet gaan wandelen na het werk. Ik heb namelijk een heel zware job. Moet regelmatig rechtstaan en als ik in mijn pauze even ga wandelen of in de avond dan lukt het gewoon niet zo goed.

Ik probeerde gisteren 1km te wandelen.

Na 700 meter kreeg ik plots pijn aan mijn voet. Toen dacht ik oh nee en ik moet nog een heel stuk wandelen. Maar ik wandelde wat trager naar de auto. Ik keek op mijn sporthorloge aan de auto en was echt blij dat ik het had gehaald. Na de 1km wandelen reed ik al snel naar huis. Toen was mijn voet echt op, niks aan te doen. Maar die pijn houd mij niet meer vast. Ik wil en moet terug kunnen wandelen. Eigenlijk ben ik wel een beetje trots op mijzelf.

Van niet meer stappen naar bijna voet kwijt en terug leren stappen. Ja dan mag ik echt wel trots zijn op mijzelf.

Alleen al buiten zijn kan zoveel deugd doen.

Je hebt niet meer het gevoel dat je opgesloten wordt in je eigen huis. De muren komen niet meer op je af. Al ga je maar 1 keer buiten per week dat geeft je al een zalig gevoel. Een gevoel dat we vaker een beetje moeten koesteren. Voor mijn ongeluk leek alles kunnen zo vanzelfsprekend. Ik kon uren wandelen in de natuur. Zo dacht ik totaal niet aan revalideren of niet meer kunnen wandelen. Nu ik het terug moet opbouwen en nog pijn heb, neem ik niets meer als vanzelfsprekend. Iedere dag is een challenge met ups en downs. Ja dat hoort er ook bij met revalideren. Ik kom er wel daar geloof ik in. Op naar nog meer wandelen.

Ga jij wel eens wandelen?